Πόλα Χόκινς
Το κορίτσι του τρένου
εκδόσεις Ψυχογιός
Το πρώτο βιβλίο της αγγλίδας δημοσιογράφου Πόλα Χόκινς έγινε παγκόσμιο μπεστ-σέλερ σε χρόνο ντε-τε (ένα εκατομμύριο αντίτυπα στους δύο πρώτους μήνες) και κάτι μου λέει πώς θα γίνει και μια αντίστοιχα μπλοκ μπάστερ ταινία – τα δικαιώματα είχαν πουληθεί στην Dreamworks πριν καν το βιβλίο εκδοθεί!
‘Ενα καταπληκτικό μυθιστόρημα δράσης από τις εκδόσεις Ψυχογιός που, προσωπικά, μου θυμίζει αυτά τα video games στα οποία εσύ, ο ήρωας, ξυπνάς σε ένα μέρος που δεν ξέρεις πού είναι και δεν θυμάσαι πώς βρέθηκες εκεί και, βήμα βήμα, πιάνεις το νήμα για να ανακαλύψεις και να αποκαλύψεις το μυστήριο. Ε, κάπως έτσι εξελίσσονται τα πράγματα για την ηρωίδα του βιβλίου, τη Ρέιτσελ. Μόνο που ο λόγος που η Ρέιτσελ έχει κενά μνήμης είναι ότι είναι βαριά αλκοολική.
Ομολογώ ότι οι πρώτες πενήντα σελίδες του βιβλίου μού ήταν επώδυνες, όπως και θα είναι σε όποιονδήποτε έχει ζήσει κοντά σε άτομο με εξάρτηση στο αλκοόλ: η συνεχής αναζήτηση δικαιολογιών για να πιούν, και να ξαναπιούν, η δραματική αλλαγή του χαρακτήρα μετά την πρώτη γουλιά, η απώλεια της σκέψης, της κρίσης, της αξιοπρέπειας, οι έμμονες, τα χανγκόβερ, το κρύψιμο και οι υπεκφυγές σε όσους ενδιαφέρονται για αυτούς, αλλά και ο πόνος, οι τύψεις, η απόλυτη μοναξιά…
Αυτή η σπαρακτική διείσδυση στο μυαλό του αλκοολικού – κεντρικός μοχλός της πλοκής του έργου – είναι που κάνει “το κορίτσι του τρένου” να ξεχωρίζει από άλλα θρίλερ. Με λίγα λόγια, την αντιπάθησα σφόδρα την ηρωίδα. Δεν θα είναι λίγες οι φορές που θα θυμώσετε, θα την βρείτε ηλίθια, θα νιώσετε ότι τα θέλει και τα παθαίνει. Είναι δύσκολο για τους “sober” να αναγνωρίσουν δικαιολογητικά στους εξαρτημένους. Και υποθέτω θα είναι ακόμα πιο δύσκολο αυτό το βιβλίο για άτομα που θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους στις σελίδες του. Για αυτό ακριβώς, τo ανάγνωσμα συνιστάται ιδιαίτερα για αλκοολικούς, ως λογοτεχνικό intervention.
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν ήταν αλκοολική, άνεργη, μόνη και στο χείλος της απόλυτης απόγνωσης, η Ρέιτσελ δεν θα μπλεκόταν σε αυτή την περιπέτεια αγωνίας, λύνοντας έναν έναν τους γρίφους ενός εγκλήματος αλλά και της ίδιας της της μνήμης. Το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα σκοτεινό και συναρπαστικό. Το είπε και ο Στίβεν Κίνγκ, ότι ξενύχτησε διαβάζοντάς το, οπότε φανταστείτε εμείς οι κοινές θνητές!
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΑ ΙΔΙΑ
Η Ρέιτσελ παίρνει το ίδιο τρένο κάθε πρωί. Ξέρει ότι θα σταματήσει στον ίδιο σηματοδότη, την ίδια ώρα, και θα αντικρίσει τα ίδια σπίτια δίπλα στις ράγες. Αρχίζει, μάλιστα, να νιώθει οικεία με το ζευγάρι που ζει σ’ ένα από αυτά. «Τζες» και «Τζέισον» τους αποκαλεί. Η ζωή τους, στα δικά της μάτια, είναι τέλεια. Μακάρι να μπορούσε και η Ρέιτσελ να είναι τόσο ευτυχισμένη.
ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
Και μια μέρα βλέπει κάτι που τη σοκάρει. Κρατάει μόλις μία στιγμή μέχρι να ξεκινήσει και πάλι το τρένο, αλλά είναι αρκετό. Κι αυτό αλλάζει τα πάντα. Τώρα η Ρέιτσελ έχει την ευκαιρία να γίνει μέρος της ζωής που παρακολουθούσε από μακριά. Τώρα ήρθε η ώρα να το καταλάβουν κι εκείνοι: είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα κορίτσι του τρένου…
Ένα καταιγιστικό ψυχολογικό θρίλερ, στα χνάρια των επιτυχιών “Το κορίτσι που εξαφανίστηκε” και “Αμνησία”.
ΥΓ: Εχω μείνει πίσω στις βιβλιοκριτικές μου, το ξέρω! Ζητώ συγγνώμη και υπόσχομαι να επανορθώσω! Stay tuned!
