Δεν είμαι πια συχνά μόνη. Δεν είμαι καθόλου μόνη. Μόνο χθες κάπως έγινε και για λίγο έλειπαν και τα δυο μου τα παιδιά. Και ήταν και Σάββατο. Απόγευμα. Ησυχία. Στο σπίτι.
Έγινα μαμά. Κάπως δίχως να το καταλάβω. Θυμάμαι να αποχαιρετώ τη δική μου μαμά στο ΙΑΣΩ πηγαίνοντας για να γεννήσω το πρώτο μου παιδί. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ γιατί νόμιζα ότι θα πεθάνω στην διαδικασία. Μετά έκανα χίλιες μαύρες σκέψεις για το αν θα την αγαπάω.
Θυμάμαι μετά να ανησυχώ πολύ αν θα καταφέρω να βγω το βράδυ ή αν θα χαλάσει το πρόγραμμά μου το ένα ή το άλλο πράγμα του παιδιού. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως θα συνδυάσω ιδανικά εκείνο ή το άλλο ταξίδι για να μην έχω ενοχές. Θυμάμαι ένα απόγευμα στην Στοκχόλμη να έχω μια κρίση πανικού κι ενοχής, που εγώ είμαι εδώ και τρώω γκουρμέ εκδοχές ρέγγας πίνοντας σαμπάνια πάνω στο φέρι που κάνει τουρ στο Αρχιπέλαγος ενώ το παιδάκι μου περιμένει σχεδόν μην καταλαβαίνοντας ότι υπάρχει αύριο κι ότι αύριο θα είμαι εκεί. Α, ναι.
Κατάλαβα κι αυτό με τα παιδιά. Πάνω απ’ όλα μετράει η στιγμή. Φυσικά μετράει και η διάρκεια. Αλλά η στιγμή, το τώρα είναι η μαγεία. Το τώρα.
Θυμάμαι να ψάχνω με κάθε τρόπο ευκαιρία να είμαι μόνη και ξεκούραστη με τον πατέρα τους, να βγούμε, να πιούμε, να γελάσουμε.. Όμως το θυμάμαι κάπου μακρινά. Και εκείνον κάπως δεν τον θυμάμαι πια καθόλου. Γιατί εγώ έμεινα στο δικό μου μονοπάτι. Εκείνος πήρε κάποιο άλλο. Γιατί μετά, μια μέρα που δεν μπορώ να εντοπίσω, ξύπνησα και είχα γίνει μαμά. Και όλα περιστρέφονταν γύρω από τα δυο αυτά πλάσματα.
Όταν ήμουν φοιτήτρια θυμάμαι στην πίσω αυλή του τριώροφου που ζούσα στο Μόναχο να παίζουν πολλά παιδάκια τα απογεύματα. Θυμάμαι να θέλω να τα εξαφανίσω. Θυμάμαι στα αεροπλάνα τις κακοφωνίξ τσιρίδες διαφόρων αντιπαθητικών μωρών… Δεν μου άρεσαν τα παιδιά. Ούτε πίστευα πως θα έχω ποτέ.
Αλλά έκανα και κατάφερα να γίνω μαμά δίχως να το καταλάβω καθόλου. Κατάφερα να ανησυχώ, να ρωτάω πάντα αν κάποιο κρυώνει, να αγοράζω ρούχα πρώτα για εκείνα και μετά για μένα, να τους στύβω χυμούς και να περιμένω να στύψει για μένα η μαμά μου.. Κατάφερα να γελάω πλατιά φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου μέσα στα σπίτι για να μην φαίνονται τα κλάματα. Είναι παράξενη η μαμά μας. Κατάφερα να μαγειρέψω δυο τρία φαγητά έτσι για να έχουν την ανάμνηση των κάποιων εδεσμάτων, που η δική τους μαμά τα φτιάχνει καλύτερα απ’ όλες. Όπως η δική μου μαμά. Η δική μου μαμά φτιάχνει το καλύτερο παστίτσιο. Εγώ φτιάχνω την καλύτερη καρμπονάρα, το καλύτερο σπαγγέτι με πράσα και γκοργκοντζόλα. Δεν μ’ αρέσει και πολύ το μαγείρεμα να σημειώσω. Αλλά μου αρέσει η ιατρική. Κατάφερα να πάρω πτυχίο παιδιατρικής στο «ανοιχτό πανεπιστήμιο της ζωής». Το υπογράφει η παιδίατρός μου. Ξέρω πλέον να διαχειριστώ σχεδόν κάθε κατάσταση.
Κατάφερα να αγαπάω βαθιά και δυνατά. Καταφέραμε να δημιουργούμε αναμνήσεις μαζί. Αυτό είναι το μεγαλύτερο που καταφέραμε, ναι.
Και κάνω πολλές σκέψεις τελευταία. Που τα παιδιά μου μεγάλωσαν και όπου να’ ναι θα πάρουν το δρόμο τους (θέλουν ακόμα κάτι χρόνια αλλά να προετοιμαζόμαστε), την δική τους ζωή. Η μεγαλύτερη ανησυχία είναι ότι δεν θα πάψω να είμαι μαμά. Θα είμαι μαμά σε ένα άλλο λέβελ. Από μακριά. Δεν θα φιλοξενώ κανένα το βράδυ στο κρεβάτι μου αλλά θα είναι πάντα στα όνειρά μου. Και θα πρέπει να ζήσω κι άλλο τη ζωή μου ως μαμά αλλά και ως κάτι άλλο. Δεν το πιστεύω ότι η μαμαδίλα δεν σε καταπίνει. Σε καταπίνει ολόκληρη. Αμάσητη. Έρχεται κάποια στιγμή που είσαι μόνο αυτό ή κυρίως και πάνω απ’ όλα αυτό. Και αρχίζεις να σκέφτεσαι τη στιγμή του αποχωρισμού ως κάτι συντριπτικό. Ιδιαίτερα αν πρόκειται να είσαι μόνη δίχως τα παιδιά. Αλλά…
Και εγώ που δεν ήθελα παιδιά και πάνω απ’ όλα σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω μια καλή μαμά, έγινα.. και μπόρεσα, και μαγείρεψα και ξενύχτησα και συντρόφεψα και έχασα τον ύπνο μου και πήρα ευθύνη. Και άξιζε τον κόπο. Τον αξίζει τον κόπο. Και μάλλον αξίζει κι αυτή την ταλαιπώρια της στιγμής που τα «χάνεις», που πάνε βουρ για τα δικά τους. Κι εσύ πια έχεις να δεις τη δική σου ζωή. Αυτό που ήσουν, αυτό που έγινες, πως θέλεις να συνεχίσεις.
Λέει η δική μου η μαμά: Ζωή να έχουμε και όλα θα γίνουν.
Αυτό. Ζωή να έχουν. Ζωή να έχουμε. Και όλα θα γίνουν. Αλήθεια.
Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες, κάθε μέρα. Και μην ανησυχείτε για τίποτα. Έχουμε τη δύναμή τους μαζί μας. Έχουν τη δύναμή μας μαζί τους.
ΥΣ: Ξέχασα να πω για όλες τις αγκαλιές και για όλα τα σ’ αγαπώ μέχρι τώρα και από τώρα μέχρι πάντα. Σ’ αγαπώ. Αγκαλιά; Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
ΥΣ2: Ξέχασα να πω για τα χορευτικά, για τα παιχνίδια, για τα γαργαλητά, για την πλατούλα, για το musically που έγινε tiktok, για το Fortnite, για τις τούρτες γενεθλίων…