Πόσο έχει σήμερα ο μήνας; 18. Τι μέρα είναι; Αυτό το έχω χάσει. Νομίζω Τετάρτη. Ναι, Τετάρτη. 18 Μαρτίου

Έχουν αναβληθεί όλες μας οι υποχρεώσεις. Τα ραντεβού μου, οι δραστηριότητες των παιδιών, τα μαθήματα.. Έτσι έχουν αναβληθεί κι οι μέρες. Με ένα τρόπο έχει αναβληθεί η ζωή ενώ ταυτόχρονα η ζωή είναι εδώ περισσότερο από ποτέ.

Λίγες μέρες πριν ακόμα ξεκινήσει η εποχή της απομόνωσης στο σπίτι λόγω κορωνοϊού, ο 10χρονος γιος μου περνούσε μια ίωση με πονόλαιμο και συνάχι.

Πολλά φιλάκια, περισσότερες αγκαλίτσες, sleep over στην κρεβατοκάμαρά του ή στην δική μου αντίστοιχα και τσουπ με το ξέσπασμα του COVID 19 εγώ ήμουν ήδη στη φάση που μια μέρα ξύπνησα και είχα δει εφιάλτη ότι είχα καταπιεί μια σιδερώστρα που στεκόταν στο λαιμό μου οριζόντια. Είχα σοβαρό πονόλαιμο. Είχα και πονοκέφαλο. Και υποθερμία. 35.5. Είναι δέκατα από την αντίστροφη η υποθερμία; Δεν το γκούγκλαρα. Το άφησα στην σφαίρα της ρητορικής ερώτησης.

Την άλλη μέρα το πρωί ξύπνησα με 34.3 και θυμήθηκα τον κο Κωνσταντινίδη, έναν δάσκαλο που είχα στο δημοτικό που φορούσε γυαλιά χοντρά του ΙΚΑ και ένα περίεργο περουκίνι σε χρώμα κομοδινί -δεν έβαφαν τότε τα μαλλιά τους εύκολα οι άντρες, ειδικά όταν δεν είχαν μαλλιά. Λοιπόν, ο κος Κωνσταντινίδης μια μέρα μας μάθαινε τι είναι ο σφυγμός και πως να τον ανιχνεύουμε και μου είχε πιάσει τον καρπό για κανένα δεκάλεπτο προσπαθώντας να εντοπίσει τον δικό μου. Κουλουφάκου, έχεις πεθάνει; Ακόμα τον θυμάμαι να με ρωτάει. Κυρίως γιατί αμέσως μετά άρχισα να αναρωτιέμαι κι εγώ αν έχω πεθάνει.

Την ίδια απορία είχα και εκείνο το πρωί.

Σηκώθηκα, ήπια καφέ, δεν είχα πεθάνει. Πήρα όμως τον ΕΔΟΕΑΠ και τους είπα ότι θέλω να κάνω το τεστ του κορονοϊού (αποφασίστε εσείς αν θέλετε το ρο με ο ή με ω, εγώ πιστεύω πως αφού είναι μετάφραση από ξένο όρο παίρνουμε το ο βλ. βόλει και όχι βόλλεϋ) γιατί έχω στον πάνω όροφο δυο ογδόντασάμθινγκ που συνήθως δεν νιώθουν και πολύ καλά….φαντάσου πως νιώθουν τώρα που είναι έτοιμοι να κατεβάσουν καλαθάκι με σκοινί από το μπαλκόνι για να τους βάλουμε τα πράγματα αλλά… Τίνα, ψέκασέ τα με detol πριν τραβήξω το καλάθι κλπ.

Μου είπαν πάρτε το 1135. Στο 1135 μου είπαν να πάρω τον γιατρό μου και αν ο γιατρός συστήσει να γίνει το τεστ ξαναπάρτε μας εδώ στο 1135 για να σας δώσουμε το πρωτόκολλο… Εφηύρα έναν γιατρό μου, τον πήρα αλλά λίγο πριν του μιλήσω γιατί δεν είχα και πολύ χρόνο και ήδη περίμενα στην αναμονή κανένα 20λεπτο, έκλεισα το τηλέφωνο γιατί όσο περίμενα σκεφτόμουνα και επιτέλους είχα καταφέρει να καταλάβω ότι καμία σημασία δεν είχε αν ήμουν θετική ή όχι στον ιό. Σημασία είχε να συμπεριφερθώ για το επόμενο διάστημα ωσάν να είμαι θετική.

Αυτό κάνω λοιπόν. Και νομίζω αυτή ήταν η στιγμή που χάθηκε κάθε κανονικότητα για μένα.

Σήμερα που συνεχίζω να γράφω αυτό το κείμενο σεντόνι έχει 2 ο μήνας. 2 Μαϊου. Για να έρθει και να κολλήσει να σας πω ότι εμείς, μάλλον δεν περάσαμε κορονοϊό. Αλλά μπορεί και να περάσαμε και να μην το μάθαμε. Εμείς (κι εσείς φαντάζομαι) ακόμα εδώ, κλεισμένοι. Από Δευτέρα λέει, 4 Μαίου, μπορούμε να βγούμε. Και διακρίνω μια χαρά και μια αισιοδοξία στα πλήθη. Να βγείτε να πάτε που; Καλά, είναι σαφώς ωραίο ότι θα βγαίνουμε χωρίς να ειδοποιούμε το σύμπαν με μήνυμα αλλά έχουμε καταλάβει ότι θα βγαίνουμε παίρνοντας ακριβώς τις ίδιες προφυλάξεις; Και στην δική μας περίπτωση δεν έχει πολλές διαφορές με την προηγούμενή μας ζωή. Θέλω να πω δεν φορούσαμε ποτέ παπούτσια στο σπίτι. Δεν έμπαινε ούτε επισκέπτης ούτε τεχνικός ούτε εργάτης με παπούτσια στο σπίτι. Μετά από βόλτα, δουλειά ή σχολείο τα ρούχα έμπαιναν αυτόματα στα άπλυτα και τα χέρια πλένονταν πριν αγγίξουμε ή κάνουμε οτιδήποτε άλλο μέσα στον χώρο μας. Εμμονή με αυτούς τους κανόνες είχαμε από πάντα.

Αλλά… Σχολαστικό καθάρισμα των προϊόντων που αγοράζεις με αντισηπτικό; Χρήση μάσκας (εμείς έχουμε πάνινες) κάθε φορά που βγαίνεις έξω και μετά πλύσιμο μάσκας για να μπορεί να ξαναφορεθεί; Μην πω για τα αντισηπτικά. Έχω φάει τόσο αντισηπτικό κατά λάθος που μπορώ να γίνω ζωντανό πειραματόζωο για τις προτάσεις του Τραμπ.

Και καλά μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αναπνέω κανονικά και αρκούντως με μάσκα αλλά όταν την φοράω δυσκολεύονται όλοι να καταλάβουν τι λέω γιατί μιλάω ούτως ή άλλως σιγά οπότε με την μάσκα που δεν μπορούν να βλέπουν τα χείλη μου πρέπει να αρχίσω να φωνάζω για να ακουστώ κανονικά.

Και μετά είναι το θέμα των παιδιών. Και είναι και το θέμα του φόβου. Όχι του φόβου που έχουν καλλιεργήσει σε εμάς του ενήλικες αλλά σε εκείνα. Λένε να γυρίσουν τα παιδιά στα σχολεία. Συμφωνώ. Να γυρίσουν. Τα ρώτησε όμως αυτά κανένας;

Φερειπείν τα παιδιά του δημοτικού έχουν διαμορφώσει ένα είδος φοβίας. Δύο μήνες εγκλεισμού όπου δεν συναναστρέφονταν κανέναν και βομβαρδίζονταν καθημερινά από ειδήσεις με θανάτους, με αντισηπτικά, με οδηγίες για προφυλάξεις. Τα παιδιά έχουν την τάση να απλοποιούν αρχικά την πληροφορία, μετά να την κάνουν λίγο μαγική και έπειτα να την αφομοιώνουν πολύ πολύ σοβαρά.

Το ένα δικό μου παιδί του γυμνασίου περνάει την φάση του άτρωτου και εδώ όλα είναι, ας πούμε, σχετικά καλά. Το άλλο δικό μου παιδί του δημοτικού όμως, περνάει την φάση Γκρέτα Τούνμπεργκ που το τέλος ήρθε, το τέλος είναι εδώ και καλείται να ζυγίσει το ίδιο την πληροφορία, να αποφασίσει και να λάβει δράση. Οπότε εκεί τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Όχι άλλο σκέιτ γιατί πο σκέιτ πάει παντού και ακουμπάει τα πάντα κι εγώ μαζί του -άσε που μπορεί να έχουμε επαφή με τον συνσκεϊτά. Όχι άλλο μπάσκετ γιατί είναι ομαδικό και μπορεί να κολλήσουμε και να μεταδώσουμε τη νόσο. Ας κάνουμε ποδήλατο αλλά εάν κολλάει από τον αέρα όπως τρέχουμε γρήγορα με ανοιχτό το στόμα; Πως να πάω σχολείο δεν θα μπορώ καν να μιλήσω με τους συμμαθητές μου. Πως θα πίνω νερό από το παγουρίνο μου; Που θα το βάζω όσο κάνω μάθημα; Πως θα τρώω το σάντουιτς; Θα απολυμαίνουμε την τσάντα του σχολείου και τα βιβλία και τα τετράδια μου κάθε μέρα που θα γυρίζω; Περιμένει κάθε μέρα πως και πως συγκεκριμένες οδηγίες από τα χείλη του Μεσσία για το τι πρέπει να γίνει. Και ακόμα και τότε θα πρέπει να έχει το χρόνο να επεξεργαστεί αν αυτά που άκουσε ταιριάζουν σε αυτά που έχει σκεφτεί.

Η κρίση που έφερε μαζί του ο κορονοϊός είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι φανταζόμαστε. Καμία πλατεία δεν θα είναι πια η ίδια. Κανένα σούπερμαρκετ και κανένα σχολείο. Κανένα αξιοθέατο και κανένα Μουσείο. Καμία παραλία. Κανένα καλοκαίρι και καμία Πρωτοχρονιά. Εμείς δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Το τρισχειρότερο; Τα παιδιά μας δεν θα είναι τα ίδια. Και ο κόσμος που θα μεγαλώσουν μόλις άλλαξε.

Δεν ξέρω. Θα ήθελα να κάνω λάθος. Όμως έχω ραντεβού την Τρίτη για τα νύχια μου. Θα φοράω μάσκα. Θα είμαι μόνο εγώ στο χώρο. Έχουμε αντισηπτικά παντού και έχουμε λάβει όλα τα μέτρα, μου είπε η κοπέλα. Δεν θα πάρω την κόρη μου για παρέα. Δεν γίνεται να είμαστε δυο.