Καθότι αθλητικό σπίτι με τρεις ψηλούς και αδύνατους (δυο του μπάσκετ και μια του μπιτς βόλεϊ) και μια κοντή και χοντρή (πρωταθλήτρια του παρακολουθείν αγώνες και προπονήσεις η γράφουσα, βλέπετε) από προχθές το βράδυ που μάθαμε ότι πέθανε ο Kobe Bryant είμαστε σοκαρισμένοι.
Σε ότι αφορά εμένα θα έλεγα ότι είμαι παραπάνω σοκαρισμένη από όσο θα περίμενα από τον εαυτό μου. Λες και τον γνώριζα προσωπικά τον άνθρωπο, ένα πράγμα. Και αναρωτιέμαι.
Λόγω αγάπης για το μπάσκετ; Γιατί ο Kobe ήταν ένας σπουδαίος παίκτης; Ίσως γιατί ο Kobe Bryant ήταν ένας νέος άνθρωπος που μου θύμισε ξανά πόσο ίσοι είμαστε όλοι μπροστά στο θάνατο; Ναι, ίσως αυτό ταιριάζει περισσότερο.
Λίγο αργότερα έμαθα ότι μαζί του στο ελικόπτερο που έπεσε ήταν και η 13χρονη κόρη του Τζιάννα. Και αυτό ήταν το χειρότερο.
Τις προάλλες ήμουν στο νοσοκομείο για να δω τον αγαπημένο μου θείο Γιάννη στις τελευταίες του στιγμές. Ο θάνατος του στις 31.12 ήταν αναπάντεχος για όλους μας. Θέλω να πω μαζί τρώγαμε και αστειευόμασταν στις 25.12 και στις 31 να πεθαίνει;
Όταν μας ενημέρωσε ο γιατρός για την μη αναστρέψιμη κατάστασή του και το τι έχουμε να περιμένουμε έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται και να ρωτάει με ζέση και με πίεση και ξανά και ξανά τον γιατρό “πως έγινε αυτό” και “θα μπορούσε να έχει γίνει κάτι αλλιώς” και “μήπως έπρεπε να είχατε κάνει αυτό” και “μήπως έπρεπε να είχαμε κάνει το άλλο” και “μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα για να” και χιλιάδες σκέψεις που σταμάτησαν με μια κουβέντα.
Αυτό που κάνουμε εμείς τώρα είναι να φροντίζουμε ο άνθρωπος να καταλήξει δίχως να έχει καμία συνείδηση των τελευταίων του στιγμών δίχως να έχει την αγωνία του θανάτου του. Να είναι καθαρός, να είναι ζεστός, να νιώθει ασφάλεια, είπε ο γιατρός.
Αυτό με συγκλονίζει στον θάνατο του Kobe Bryant. Το θέμα της αγωνίας του θανάτου. Της αγωνίας του θανάτου του παιδιού σου. Έζησε την αγωνία του θανάτου του και έζησε την αγωνία του θανάτου της κόρης του. Κι αυτές ήταν οι τελευταίες του(ς) στιγμές.
Θα μου πεις, κράτησε λίγο. Αλλά η ζωή είναι μικρή. Και το λίγο, πολύ είναι. Ειδικά αν είναι το τελευταίο λίγο της ζωής σου. Βέβαια μετά ήρθε ο θάνατος. Και το τίποτα. Ο θάνατος όμως είναι για αυτούς που συνεχίζουν να ζουν και που συνεχίζουν να σκέφτονται και σκέφτονται ότι το τελευταίο λίγο της ζωής κάποιων που αγαπούν βαθιά ήταν η αγωνία του θανάτου τους. Η αγωνία του θανάτου ενός πατέρα για τον εαυτό του, για το παιδί του και τούμπαλιν.
Ο θείος μου ο Γιάννης δεν ένιωσε αυτή την αγωνία, μας είπαν στο νοσοκομείο.
Ούτε στον Kobe Bryant άξιζε να τη νιώσει, ούτε στο παιδί του. Δεν αξίζει σε κανέναν να τη νιώσει.