Πρωτοσυνάντησα την Χριστίνα πριν από καμιά 15αριά χρόνια, ίσως και παραπάνω.. σίγουρα παραπάνω, όταν μου είχε παραχωρήσει συνέντευξη για το Έψιλον. Θυμάμαι τότε, ήταν η πρώτη μου επαφή με τα κοσμηματά της, τα οποία είχαμε πάρει και τα είχαμε ρίξει σε μια πισίνα για να τα φωτογραφίσουμε under water. Άσχετο αλλά υποθέτω πως από τότε έχω το κόλλημα ότι τα σωστά κοσμήματα οφείλουν να είναι πάνω σου παντού και συνέχεια. Να μην παθαίνουν τίποτα εννοώ.
Η παιδικότητα της Χριστίνας καθώς και το ιδιαίτερο της τέχνης της με εντυπωσίασαν τότε, ενώ έκτοτε η ίδια και οι δημιουργίες της μονοπωλούν σχεδόν την καρδιά μου, τα χέρια μου και τον λαιμό μου.
Παραπάνω βλέπετε ένα δείγμα από τα δικά μου #ChristinaDarras κοσμήματα ♥
Λατρεύω πραγματικά τις χάντρες που χρησιμοποιεί. Πάντα αναρωτιέμαι που στο καλό τις βρίσκει. Μετά όμως συνειδητοποιώ πως η δύναμη της έλξης που μου ασκούν τα κοσμήματά της δεν είναι μόνο στην επιλογή της κάθε χάντρας μεμονωμένα… Αφορά περισσότερο στο πως η καλλιτέχνιδα έχει συνδυάσει το ένα υλικό με το άλλο. Σε αυτό το σπουδαίο ταλέντο που έχουν μερικοί άνθρωποι να σκέφτονται με την ανεμελιά, τον αυθορμητισμό, τον γυμνό αθώο τρόπο ενός παιδιού και να δημιουργούν με την σοφία του ενήλικα. Πως καταφέρνει κάποιος να διατηρεί την παιδική αθωότητα και πως καταφέρνει να την εκφράζει τόσο ιδιαίτερα στις δουλειές του;
Το δίχως άλλο, τα κοσμήματα της Χριστίνας με κάνουν να βλέπω την ζωή πολύ πιο όμορφη πάνω μου. Κάνουν την ζωή πολύ πιο όμορφη απ’ ότι είναι και για αυτό και μόνο την ευχαριστώ που υπάρχει και δημιουργεί. Με κάνουν και πάλι να κάθομαι σε μια άκρη της αυλής με την κουβέρτα ασφαλείας (safety blanket) μου ενώ γύρω μου τα λουλούδια είναι τεράστια, τα δέντρα αγγίζουν τον ουρανό, ο ουρανός είναι ένα με τις θάλασσες, τα ψάρια είναι γοργόνες, το μωσαικό θα ανοίξει όπου να’ ναι για να με οδηγήσει σε μαγικούς υπόγειους κήπους με διαμάντια και ρουμπίνια…
Η Χριστίνα Δάρρα μου δίνει λίγη από την χώρα των θαυμάτων.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το κόσμημα και πως προέκυψε αυτό;
Ξεκίνησα το 1990 στο Λονδίνο, μετά το πτυχίο μου στην ζωγραφική και χαρακτική έκανα μερικά μαθήματα αργυροχρυσοσχοϊας αλλά το πάθος μου για τις χάντρες ξεκινάει περίπου από 4 ετών μαζί με τις πρώτες αναμνήσεις.
Ποιά ήταν η πρώτη φάση που πέρασες σαν σχεδιάστρια και τι έχει απομείνει από εκείνη την πρώτη μέχρι σήμερα;
Δεν υπήρξε ποτέ πρώτη φάση, Από παιδί μαζί με την ζωγραφική και τα μολύβια μου έπαιζα πάντα με τις χάντρες μου. Φανταζόμουν βουνά από περίεργες χάντρες και εμένα να κάθομαι στη μέση και να παίζω. Κάτι τέτοιο περίπου κάνω και τώρα.
Που αντλείς έμπνευση;
Δεν ξέρω που την βρίσκω. Με βρίσκει εκείνη. Πάντως δεν ανοίγω περιοδικά, δεν έχω καμία σχέση με την μόδα, δεν καθόλου μα καθόλου fashion.
Πως καταφέρνεις να κρατάς φρέσκια και ανέπαφη αυτή την ιδιαίτερη παιδικότητα που χαρακτηρίζει τις δημιουργίες σου;
Όπως αναφέρω και πιο πάνω, απλά παίζω, το ευχαριστιέμαι, δεν βαριέμαι, παίζω – παίζω –παίζω …
Το επάγγελμα της σχεδιάστριας κοσμημάτων εξυπηρετεί για τα προς το ζην σου; Ή κάνεις και κάτι άλλο;
Δουλεύω σε πολλά διαφορετικά πεδία (ζωγραφική, σχεδιασμό αντικειμένων και κόσμημα) και όλα αυτά μαζί εξυπηρετούν τα προς το ζην.
Ποιά στιγμή της έως τώρα πορεία σου θεωρείς εξαιρετικά σημαντική και γιατί;
Το πιο σημαντικό στην πορεία μου θα μπορούσε να είναι οι πωλήσεις σε γνωστά καταστήματα του εξωτερικού, όπως το HarveyNichols, toBarneys, η Collete και ο PaulSmith. Αλλά δεν θεωρώ αυτό ως πιο σημαντικό. Θεωρώ πιο ουσιαστικό τις μακροπρόθεσμες συνεργασίες μου, την υποστήριξη και την αγάπη από τους συνεργάτες μου. Μερικές συνεργασίες έχουν βάθος είκοσι χρόνων και βάλε. Και αυτό είναι ανεκτίμητο. Η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη έχουν άλλη βαρύτητα.
Το κόσμημα ήταν από την αρχή η επιλογή σου για να επιβιώσεις (από οικονομικής άποψης) ή έγινε κάποια στιγμή στην πορεία; Πως και γιατί;
Όχι, ξεκίνησα και συνεχίζω ως ζωγράφος αλλά το κόσμημα προέκυψε στην πορεία. Όπως και στην ζωγραφική μου, έτσι και στα κοσμήματά μου, νομίζω που λέω τα ίδια πράγματα: μάχομαι την σοβαροφάνεια με πάθος, αγαπώ το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό.
Τι θα συμβούλευες έναν νέο σχεδιαστή ή μια σχεδιάστρια;
Να παίζουν, να μην βάριουνται, να μην αντιγράφουν να το ευχαρίστιουνται. Success is NOT the name of the game.
Πως βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή; Και σε ότι αφορά το σχέδιο κοσμήματος αλλά και γενικότερα.
Πως τα βλέπω;
Μπορώ να γράψω βιβλίο 🙂
Στην αρχή της κρίσης αλλά και μέχρι πρόσφατα ήμουν αισιόδοξη. Τώρα πια δεν είμαι. Και δεν είμαι, γιατί λυπάμαι φοβερά για τον τραμπουκισμό που έχει διαχυθεί στην κοινωνία, για την μανία μας να εκθειάζουμε και να αναδεικνύουμε το μέτριο και κάτω, γιατί ήλπιζα ότι η κρίση θα μας έκανε καλύτερους αλλά τελικά στο σύνολο μας έκανε χειρότερους. Λυπάμαι βαθιά. Όσο για το κόσμημα , νομίζω ότι μέσα στη κρίση ανθή. Πολλοί άνθρωποι από άλλα επαγγέλματα, αρχιτέκτονες, φωτογράφοι, ηθοποιοί μεταπήδησαν στο κόσμημα φέρνοντας την διαφορετικότητά τους και την δημιουργικότητα τους. Αλλά και πολλοί νέοι σχεδιαστές με όρεξη και έμπνευση, και αυτό είναι πολύ θετικό.
Ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας σου, αν μπορείς να το τοποθετήσεις σε μια φράση;
Με την λέξη επιτυχία δεν τα πάω καλά. Δεν θεωρώ τον ευατό μου επιτυχημένο για την ακρίβεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Με ενδιαφέρει να παραμένω δημιουργική, Αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Και αν αυτά που κάνω αρέσουν και τα αγαπούν και άλλοι άνθρωποι, αυτό με κάνει δύο φορές ευτυχισμένη και αυτό μου αρκεί.
Που βρίσκουμε τα κοσμήματά σου;
Μαριάννα Πετρίδη, Χάρητος 34, Κολωνάκι
Μουσείο Μπενάκη, Πειραίως
Μουσείο Γκίκα, Κριεζώτου
De tout facon, Σκουφά, Κολωνάκι
Φουγάρο, Ναύπλιο
Moukimou London
E-Shops