22

Μου πήρε πολύ καιρό. 40 χρόνια, αμέτρητους έρωτες, ανάλογες απογοητεύσεις και 2 παιδιά.

Οι έρωτες αναμενόμενοι. Οι απογοητεύσεις επίσης. Τα παιδιά όχι.

Απέκτησα τη μεγαλύτερη σοφία από τα παιδιά. Αυτά που έσωσαν τόσο αναπάντεχα, τόσο απρόσμενα τον κόσμο που, φυσικά, κατέρρεε. Μην ρωτάτε… Δεν το ήξερα πως κατέρρεε.

Να αγαπώ κι όχι να αγαπιέμαι. Αυτό μου έμαθαν. Να αγαπάς και να μη σε νοιάζει αν αγαπιέσαι. Να αγαπάς –αυτό είναι το πραγματικό κυνήγι.
Μου το είπαν με νοήματα: Η αγάπη είναι επιλογή. Επίλεξέ την. Μου το ζωγράφισαν: Η αγάπη είναι επιλογή. Επίλεξέ την. Μου το έκλαψαν και μου το γκρίνιαξαν: Η αγάπη είναι επιλογή. Επίλεξέ την.

Θυμάσαι ότι πριν το γεννήσεις (ή πριν το υιοθετήσεις) ούτε καν το γνώριζες; Ότι δεν ήξερες τι θα φέρεις στον κόσμο; Θα είναι ωραίο; Θα είναι άσχημο; Θα είναι ξανθό; Γαλανομάτικο; Γλυκό;

Δεν το ήξερες. Κι αν πεις ότι το αγαπούσες από πριν, θα σε πιστέψω. Ακριβώς γιατί η αγάπη είναι μια επιλογή. Κι εσύ την έκανες.

Εγώ, πάντως, δεν αγαπούσα. Η αγάπη μου ήταν/είναι ένας καθημερινός αγώνας. Δικός μου. Με τα παιδιά μου. Με τον κόσμο γύρω μου. Με τα ζώα. Με τα φυτά. Γιγαντώνεται, δοκιμάζεται. Αλλά ποτέ… ποτέ δεν πάει πίσω. Γίνεται μόνο περισσότερο. Ποτέ λιγότερο. Αυτό μαθαίνεις σαν γονιός. Την αγάπη άνευ όρων. Για τα άσχημα, για τα όμορφα. Για τα καλά και τα κακά. Αυτήν που πρέπει να έχεις για όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Αγάπα άνευ όρων. Γίνε Αγάπη. Γιατί δεν είσαι τίποτ’ άλλο εκτός από αυτό.

Της Τίνας Κουλουφάκου