Πρώτες μέρες στο σπίτι με το δεύτερο παιδί.
Τι κι αν ήθελε να γίνει μεγάλη αδερφή η μοναδική πριγκίπισσα; Όταν η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα ένιωσε ότι χάνει το βασίλειο… Ενας καινούργιος, άγνωστος, μικροσκοπικός, άνθρωπος εισέβαλλε στο σπίτι της απειλώντας το ιερό τρίο. Τον λένε και «αγάπη μου» σα να μην έφταναν όλα τα άλλα. «Αν τον ξαναπείς αγάπη μου θα είναι αυτός το παιδί σου κι εγώ το παιδί μιας άλλης», δηλώνει. Και όσο εκείνη αντιστέκεται σθεναρά στο ενδεχόμενο του κουαρτέτου… εγώ κόβω τα πολλά «αγάπη μου» και ζω ένα δράμα που ξέρω ότι θα τελειώσει αλλά έως τότε θα μου φαίνεται ατελείωτο.
Ήδη είναι 51 μέρες που συναναστρέφομαι το «αόρατο» δεύτερο μωρό. Και το μόνο που κάνω είναι να ασχολούμαι με το μεγάλο πρώτο μωρό.
«Δεν πρέπει να την κάνετε να ζηλεύει. Ευτυχώς που δεν είναι του ίδιου φύλου. Να κάνετε όλα όσα κάνατε παλιά μαζί της. Να είστε μαζί της αλλά να είστε και με το μωρό. Να της θυμίζετε ότι κι εκείνη ήταν κάποτε μωρό. Να μην είστε και πολύ διαχυτικοί με το μωρό..». Οι ειδικοί συμβουλεύουν. Εγώ όμως έχω μόνο τύψεις.
Μου φαίνεται ότι η, έως τώρα, ζωή του μωρού είναι μια τεράστια αδικία εις βάρος του. Ευτυχώς που, ακόμα, δεν έχει μέτρο σύγκρισης για να το συνειδητοποιήσει.. Ευτυχώς που εμείς… έχουμε, ακόμα, αρκετό χρόνο για να επανορθώσουμε. Ευτυχώς που η πριγκίπισσα σύντομα θα γίνει η μεγάλη αδερφή που ήθελε να γίνει.
Χαρά, μπέρδεμα και κάμποση απόγνωση είναι οι πρώτες μέρες με το δεύτερο μωρό. Ό,τι ήταν και με το πρώτο δηλαδή. Απλά για διαφορετικούς λόγους. Κι όσο για μας…
«Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε. Μονάχα όταν βρέχει βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας. Και καπνίζουμε» – όπως έχει γράψει σε ένα ποίημα η Κατερίνα Γώγου
Μετά όμως σκάει ένα χαμόγελο ο μπέμπης και εγώ βγάζω το δάχτυλο απ’ το στόμα. Και το τσιγάρο πρέπει πια να το κόψω.