Ποιός είναι αυτός ο αψηλός ανάμεσα στα παιδάκια; Είναι ο Γιάννης Τζανανδρέας και είναι καθηγητής φυσικής αγωγής. Είναι προπονητής στον Μίλωνα της Νέας Σμύρνης. Και είναι και δάσκαλος στα παιδικά τμήματα του Σωματείου. Εφαρμόζει δηλαδή ένα καινοτόμο πρόγραμμα άθλησης σε παιδιά 3-6 ετών. Και το εφαρμόζει σε ένα χώρο.. Μικρό μεν αλλά θεικά προσεγμένο, σούπερ καθαρό, υπερβολικά καινούριο (ολοκληρώθηκε πέρυσι) με interior design σκανδιναβικών προδιαγραφών και μη σου πω κι ακόμα καλύτερο από τα σκανδιναβικά. Τυχαίνει να έχουμε δει κάμποσα (εδώ λέμε μπράβο στο Μίλωνα που χρηματοδότησε τέτοιο σπουδαίο πράγμα) Ναι λοιπόν. Στη Νέα Σμύρνη βρίσκεται αυτό. Όχι κάπου στη Σουηδία.
Πως του ρθε να ασχοληθεί του Γιάννη με τόσο μικρά παιδιά όμως… Θέλω να πω ο περισσότερος άτεκνος κόσμος κοιτάει πως να τα αποφύγει.. Ακόμα κι αν είναι γυμναστές. ;«Η ιδέα ξεκίνησε μέσα από συζήτηση με τα τμήματα των Ακαδημιών του Μίλωνα. Όταν τα παιδάκια ξεκινούν στις Ακαδημίες με το μπάσκετ, το βόλλευ, το ποδόσφαιρο είναι πολύ μικρά για να γυμνάσουν μόνο μια συγκεκριμένη δεξιότητα. Σε αυτές τις ηλικίες χρειάζονται πολύπλευρη αντιμετώπιση. Χρειάζονται κινητική μάθηση. Έψαξα λοιπόν πολύ στο Ιντερνετ και βρήκα ένα αντίστοιχο πρόγραμμα ψυχοκινητικής αγωγής που έκανε ένας Αργεντίνος προπονητής στο Βέλγιο και την Γαλλία. Από εκεί εμπνεύστηκα αυτή την κινητική μάθηση που αφορά στις ηλικίες 3-6 ετών», μου λέει ο Γιάννης.
Εμένα πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και του Γιώργου (φάδερ οφ μάι τσίλντρεν) που τυχαίνει να είναι αθλητής και ολίγον προπονητής τώρα τελευταία, μου λένε πως τα παιδιά, πρώτα απ’ όλα, πρέπει να κάνουν κολύμβηση για να μάθουν να πειθαρχούν σε κάποιους κανόνες. Ακολούθως στίβο για να γυμνάσουν ολόκληρο το κορμί τους αλλά και για να μάθουν να το ελέγχουν και τέλος καλό είναι να ασχοληθούν με ένα ομαδικό άθλημα. Εως τότε φαντάζεται κανείς ότι θα έχει πήξει το μυαλό τους και θα ξέρουν τι τους αρέσει και τι θέλουν.
Δεν είμαι ωστόσο και πολύ βέβαιη για αυτό. Κάτι τα τραβάει μακριά από την οργανωμένη σωματική δραστηριότητα. Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι τα tv, ipads, laptops, play station, nintendo Wii, iphones, tablets etc αλλά περισσότερο καταλήγω πως είναι η άρνηση πειθαρχίας και υπακοής. Η άρνηση να ακολουθήσουν κι άλλους κανόνες.
Πας την κόρη στο μπαλέτο. Το κόβει την δεύτερη φορά. Πας τον γιο στο τάε κβο ντο. Ανάλογα με τη μέρα και τα κέφια το σταματάει. Μόλις αντιλαμβάνεται ότι δεν ήρθε στο κολυμβητήριο για να κάνει βουτιές από τον βατήρα μας τελειώνει κι αυτό. Στο ποδόσφαιρο κάποιος έφτυσε στο γρασίδι και σιχάθηκε. Δεν ξαναπάει. Στο στίβο την πόνεσαν τα ποδαράκια της -είναι πολύ σκληρός ο προπονητής. Ξέρεις πως είναι αυτό. Για κάθε προσπάθεια κανά 30άρι ευρώ εγγραφή και καμιά 40αριά το μήνα. Και είναι ζήτημα αν θα πάει μήνα. Οπότε υπολογίζεις κάθε τόσο νέα εγγραφή, νέες περιπέτειες, νέα χαμένα λεφτά.
Ίσως για αυτό το λόγο χάρηκα πολύ όταν συνάντησα τον Γιάννη. Που ουσιαστικά γυμνάζει και απασχολεί τα παιδιά με ειδικά παιχνίδια μέσα από τα οποία τα βοηθά να αποκτήσουν καλύτερη φυσική κατάσταση ενώ παράλληλα παρακολουθεί τις κινητικές τους δεξιότητες και μπορεί να σου πει, σε γενικές τουλάχιστον, γραμμές, που το παιδί σου έχει κλίση.
«Κοίταξε το να εκτιμήσεις ακριβώς τις ικανότητες ενός παιδιού είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Αλλά μπορούμε, βεβαίως, να πούμε με μια σχετική εκτίμηση αν μπορούν να ασχοληθούν με ομαδικά ή ατομικά αθλήματα. Ποιά έχουν καλύτερη ή όχι τόσο καλή επαφή με τη μπάλα που κι αυτό χαρακτηρίζει την φιλοσοφία πολλών αθλημάτων. Υπάρχουν παιδιά που συνεργάζονται καλύτερα με τα άλλα, πράγμα που έχει απόλυτη σχέση με τα ομαδικά αθλήματα. Υπάρχουν τα παιδιά που είναι πιο εκρηκτικά. Εκείνα που έχουν καλύτερη ισορροπία. Τα παιδιά που είναι πιο δυνατά. Γενικά αν από την ηλικία των 3 έως εκείνη των 6 έχεις την δυνατότητα να παρακολουθήσεις ένα παιδί σε σχέση με την εξέλιξή του βλέπεις ποιά χαρακτηριστικά του ξεχωρίζουν ώστε να τα καλλιεργήσει καλύτερα. Μετά μπορείς να κάνεις μια σχετικά ασφαλή εκτίμηση για το που θα μπορούσε να στραφεί το παιδί»
«Το πρόγραμμα που κάνουμε εδώ είναι καθημερινό. Από Δευτέρα έως Παρασκευή 5-8 το απόγευμα αλλά και τα πρωινά Σάββατου και Κυριακής. Τα παιδάκια τα χωρίζουμε σε τρια γκρουπ ανάλογα με την ηλικία τους»
Ποιά είναι όμως η φιλοσοφία του συγκεκριμένου προγράμματος;
«Η αρχική φιλοσοφία είναι ότι τα παιδιά δεν μπορούν να βγουν έξω να παίξουν και να κινηθούν σωστά. Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να σκαρφαλώσουν, να πηδήξουν.. Για αυτό έχουμε εδώ κάποιες κατασκευές-παιχνίδια που επιτρέπουν στα παιδιά να έχουν όλες αυτές τις δραστηριότητες. Πηδούν εμπόδια, σκαρφαλώνουν σε σκοινιά, ανεβαίνουν δίχτυα, κάνουν ισορροπία σε δοκό, σε γεφυρούλες. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να αναπτύξουν τα παιδιά τις κινητικές τους δεξιότητες και την συναρμογή τους. Να περπατούν σωστά, να τρέχουν σωστά, να κάνουν σωστά πηδήματα με τα δυο πόδια, με το ένα πόδι, την ισορροπία τους, τις ρίψεις, να πετούν σωστά με τα χέρια, το κλώτσημα της μπάλας.. Ολα αυτά γίνονται μέσα από τις συγκεκριμένες κατασκευές που εξυπηρετούν στο παιχνίδι. Μαθαίνουν επίσης να παίζουν με τις μπάλες, με τα στεφάνια, με τις κορίνες και παράλληλα αυτό τα εντάσσει και σε ένα πρόγραμμα «κοινωνικοποίησης». Έρχονται σε επαφή με τα άλλα παιδιά και μαθαίνουν πως να συνεργάζονται. Πως κερδίζουν. Μαθαίνουν και πως χάνουν. Και σιγά σιγά σιγά γίνονται ανεξάρτητα. Αποκτούν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αυτοπεποιθηση που χρειάζονται για να μπορούν, κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα εμπόδιο, να έχουν τα ψυχικά αποθέματα να το υπερνικήσουν»
Δεν το είχα σκεφτεί ότι η κίνηση παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στην αυτοπεποίθηση του παιδιού, η αλήθεια είναι.
«Ο τρόπος για να αποκτήσουν τα παιδιά εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αυτοπεποίθηση γίνεται μέσω της κίνησης. Όταν βάζεις κάποια εμπόδια στα παιδιά, που πρέπει με το σώμα τους και τις δυνάμεις τους να τα υπερνικήσουν και τα καταφέρνουν αυτό το πράγμα τους δημιουργεί τεράστια αυτοπεποίθηση. Σιγά σιγά βάζουν στόχους και δεν τα φοβίζει πλεόν να κάνουν κάτι πιο δύσκολο. Αν δεν υπάρχει αυτό οτιδήποτε παρουσιαστεί αρνούνται να το κάνουν με τον φόβο της απόρριψης. Πολύ συχνά, λόγω ίσως της προστασίας εκ μέρους των γονέων, τα παιδιά δεν έχουν μάθει να κινούνται με αυτό τον τρόπο.. οπότε φοβούνται», μου εξηγεί.
Και τι θέλει να γίνει αυτό το πρόγραμμα όταν μεγαλώσει;
«Εμείς θέλουμε πολύ να μεγαλώσουμε. Το πρόβλημά μας ωστόσο αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν καταλαβαίνουν όλοι οι γονείς τι γίνεται εδώ. Δεν είναι παιδότοπος εδώ. Είναι ένα πρόγραμμα κινητικής αγωγής. Επίσης αυτό το πρόγραμμα θα ήθελε ανταγωνισμό. Μακάρι να κάνουν περισσότερα σωματεία τέτοια πράγματα για να φανεί στην πορεία ποιός το κάνει καλύτερα. Γιατί σε τέτοιου είδους προγράμματα, όπως το δικό μας, ο γονιός μπορεί να καταλάβει άμεσα την βελτίωση που έχει το παιδί του. Και στο θέμα της συμπεριφοράς αλλά και των ικανοτήτων»
Και ενώ ο Γιάννης ετοιμάζεται να πάει μέσα στο μάθημα μου λέει κάτι ακόμα: «Πάντως αυτό που είναι πιο σημαντικό σε αυτό το πρόγραμμα είναι ότι το παιδί παίρνει όλα όσα θέλεις να του δώσεις μέσα από το παιχνίδι»
Μα αυτό είναι και το μυστικό Γιάννη. Σκέφτομαι καθώς τον βλέπω να φεύγει με γρήγορο βηματισμό. Πως αντέχει ένα τσούρμο τρελόπαιδα στην πιο τρελή τους ηλικία με το πιο τρελό κι ακούραστο μυαλό όλη μέρα;
«Τι λες τώρα; Τελειώνει κάθε μια μου ώρα και μετά είμαι πτώμα. Κυριολεκτικά»
Δεν πειράζει Γιάννη. Κάνεις κι εσύ προπόνηση για να γίνεις πατέρας.
*Ζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην γραμματεία του Μίλωνα 210 9353700