Πριν μερικά χρόνια είχα πάρει μια συνέντευξη από τον Blake Mycoskie, τον ιδρυτή της TOMS. Ήταν τότε που η εταιρία του είχε μόλις αποφασίσει να επεκτείνει την one to one λογική της και στα γυαλιά ηλίου και οράσεως. Μετά από τα παπούτσια.. Αυτά που αγόραζες ένα ζευγάρι και ένα άλλο έφευγε για Αφρική τώρα θα αγόραζες ένα ζευγάρι γυαλιά και εκείνοι θα βοηθούσαν έναν άνθρωπο με προβλήματα οράσεως στην Αφρική.
Τι είναι τόσο φοβερό σε αυτό; Προβλήματα οράσεως; Κάτι που είναι τελείως δεδομένο στον δυτικό κόσμο κάπου αλλού είναι το πιο δύσκολο πράγμα, μου είχε πει. Φαντάζεσαι να έχεις μυωπία και να μην υπάρχει γιατρός να πας; Φαντάζεσαι να μην μπορείς να φορέσεις γυαλιά γιατί δεν υπάρχουν γυαλιά να πάρεις; Φαντάζεσαι να μπορείς να δεις αλλά να μην βλέπεις;
Διάφοροι, λίγοι στην αρχή, μετά πολλοί μικροσκοπικοί άνθρωποι τρέχουν ανάμεσα στα πόδια μου. Άλλος φωνάζει, άλλος είναι χωρίς μπουφάν. Μια με ροζ φόρεμα και στέκα θαυμάζει ένα πλαστικό δαχτυλίδι στο χέρι της. Το τζάμι είναι πλαισιωμένο με φωτογραφίες, μυρίζει ζωή και οι ανακοινώσεις είναι πολλές έχουν ζωγραφιές και είναι καρφιτσωμένες δίπλα από την είσοδο. Είναι προχθές και είμαι εγώ που έχω πάει να πάρω το γιο μου από το σχολείο. Είναι 5 ετών. Όλοι αυτοί που περνούν γύρω μου σαν άνεμος με χρώματα και ψυχή είναι γύρω στα 5. Εκτός από έναν που πρέπει να είναι μεγαλύτερος. Όχι γιατί έχει περισσότερα χρόνια αλλά γιατί κάνει περισσότερη προσπάθεια. Που κάπου εδώ είναι. Ανάμεσά τους. Που σίγουρα τον κοιτάζω αλλά δεν τον βλέπω.
Αν μπορείτε να δώσετε 2-3 ευρώ, μου λέει η διευθύντρια. Πρέπει να μαζέψουμε χρήματα για ένα παιδάκι που έχει πρόβλημα όρασης. Να του πάρουν γυαλιά. Οι γονείς του είναι άνεργοι και ανασφάλιστοι και το παιδί δεν βλέπει καθόλου.
Να τος λοιπόν. Με κοιτάζει και δεν με βλέπει και εκείνος.
Λυπάμαι.
Για κάτι που είναι τόσο δεδομένο στον δυτικό κόσμο.