Ενδυματολογική σημειολογία με γραβάτα ή χωρίς
Σκέφτομαι να γράψω κάτι σχετικά από την ημέρα που είδα την ορκωμοσία της νέας αριστερής κυβέρνησης. Χωρίς γραβάτες, χωρίς στολίδια, αλλά με τα καλά τους πήγαν να ορκιστούν, μόνο που τα καλά τους είναι κανονικών ανθρώπων, σαν τα δικά μας ένα πράγμα, και όχι σαν τα καλά της Κάρι και του Μίστερ Μπιγκ από το Sex and the City…
Το ενδυματολογικό ενδιαφέρον του πράγματος έγγειται στο πώς η νέα ηγεσία θα τηρήσει το αριστερό της προφίλ, ισορροπώντας όμως και με την εικόνα και το status εκπροσώπων της χώρας και των θεσμών. Στο πώς οι επικεφαλής μιας χώρας καταρρακωμένης θα ντύνονται σε χαμηλούς τόνους, απλά και σεμνά, χωρίς να κινδυνεύουν να δείχνουν κακόμοιροι.
Και το βρήκαν κι άλλοι ενδιαφέρον, γιατί έκτοτε δεν προλαβαίνω να διαβάζω σχόλια του σοβαρού -και μη- Τύπου για την γραβάτα που δεν φοράει ο Τσίπρας, για το λαχανί παλτό της Κωνσταντοπούλου, για το δερμάτινο παλτό του Βαρουφάκη που θυμίζει Μatrix, για κάποια που εμφανίστηκε με τζιν, για το κασκόλ του Τσακαλώτου… Δεν θα είναι εύκολη αυτή η ενδυματολογική ισορροπία, αλλά αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί την κυβέρνηση, φαντάζομαι.
Τα ρούχα δεν κάνουν τον παππά, αλλά περνούν μηνύματα, είτε το επιδιώκει η νέα κυβέρνηση είτε όχι. Το λέει και ο Ντέσμοντ Μόρις «Είναι αδύνατο να φοράει κανείς ρούχα χωρίς να εκπέμπει κοινωνικά σήματα». Το «σήμα» του στάιλινγκ της ορκωμοσίας για εμένα ήταν σαφές: Μιλάμε για μια κυβέρνηση σεμνή, με επίγνωση της κατάστασης, που δεν έχει στόχο να επιδειχθεί αλλά να παράγει έργο. Και ένα σήμα ακόμα πιο σημαντικό που ελήφθη εντός και εκτός της χώρας: Δεν είμαστε τυπολάτρες, δεν είμαστε χαρτογιακάδες!
Το κατάλαβαν και εδώ – και ανακουφίστηκαν πολλοί – το κατάλαβαν και έξω και αγχώθηκαν!
Σε κάποιους όλα αυτά δεν αρέσουν καθόλου – στους χαρτογιακάδες για παράδειγμα. Οι περισσότεροι ξένοι πιάστηκαν στον ύπνο από την έκπληξη και ενώ ξεκίνησαν αρνητικοί, καταλήγουν σταδιακά όλο και πιο ενθουσιώδεις. Ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης περηφανεύεται ότι όταν μίλησε τηλεφωνικά με τον Τσίπρα, έλυσε κι αυτός τη γραβάτα του. Ο Σαπέν έπιασε χαριτολογώντας το κασκόλ του Ευκλείδη Τσακαλώτου σαν μανούλα που δεν θέλει να της κρυώσει το παιδί! Μια φρεσκάδα, μια χαλαρότητα, μια οικειότητα δημιουργεί στις συναντήσεις το dress code των πολιτικών μας και αυτό – σε πρώτη τουλάχιστον φάση – είναι θετικό, γιατί ανατρέπει την μέχρι τώρα δαιμονοποιημένη εικόνα τους στο εξωτερικό.
Ο Τσίπρας μπορεί να επιμένει να μην φοράει γραβάτα, αλλά με την αξιοπρέπεια και την ποιότητα της εμφάνισης του, έχει πετύχει αυτή την ισορροπία που προανέφερα και έχει βουλώσει (επί του συγκεκριμένου τουλάχιστον) τα κακοήθη στόματα. Και όταν ο Ρέντσι του δώρισε γραβάτα βρήκε την ευκαιρία να πει ότι θα την φορέσει με το τέλος της κρίσης στην Ελλάδα (έχουμε μέλλον ακόμα!). Πολύ εύστοχο επικοινωνιακά…
Ο Βαρουφάκης που χαρακτηρίστηκε από πορτιέρης σε κλαμπ των 90s μέχρι εξαιρετικά κομψός και «ο πιο ενδιαφέρων άντρας στον κόσμο» έχει αναδειχθεί σε πολιτικό ποπ σταρ εν μία νυκτί. Όπως λέει το σχετικό άρθρο στο Business insider για το στιλ Βαρουφάκη, «It seemed to convey a message: I don’t play by your rules». (Φαινόταν να μεταδίδει ένα μήνυμα: δεν παίζω με τους κανόνες σας). Πράγματι, το έπιασαν το υπονοούμενο, που συνοδεύεται και από το ανάλογο body language. Γιατί και οι πιο φανατικοί του power suit οφείλουν να παραδεχτούν ότι μεταξύ του Βαρουφάκη με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι και του Ντάισελμπλουμ με το έξοχο κουστούμι, αυτός που έδειχνε να έχει το power ήταν ο έλληνας υπουργός…
Τώρα, αν ήμουν έλληνας επιχειρηματίας του ενδύματος, (έχουν ακόμα απομείνει κάποιοι) θα φρόντιζα να προσφέρω τις συλλογές μου στα μέλη της νέας κυβέρνησης. Όχι γιατί το χρειάζονται εκείνοι, αλλά γιατί με τον χαμό που γίνεται διεθνώς για το dress code τους θα έφερναν και το δικό μου brand στο επίκεντρο. Ειδικά οι – λίγες ως συνήθως – κυρίες της νέας ελληνικής κυβέρνησης, αριστερές τε και ανεξάρτητες, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρέσβειρες του ελληνικού στιλ στο εξωτερικό. Δεν είναι καλή ιδέα;